Dat Sunny War veel te bieden heeft wist ik al, maar wat mij betreft kwam het er tot dusver nog niet helemaal uit. En dit is veranderd op het nieuwe album "Anarchist Gospel" dat in vocaal, muzikaal en compositorisch opzicht beter is dan zijn voorgangers. De muzikante uit Los Angeles verleidt met een prachtig klinkend album vol invloeden, met een prima stem, met uitstekende songs en met teksten die ergens over gaan. Ik heb nog even afgewacht of het album aan kracht zou verliezen bij herhaalde beluistering, maar ook dat is niet het geval. De weg die leidde tot de eerste spraakmakende release van folkzangeres Sunny War was zwaarder en beladen met meer schrijnende ervaringen dan de meesten in een paar levens doormaken. Ze was op jonge leeftijd verslaafd aan alcohol en heroïne en was een tijdlang dakloos. Ze zag vrienden sterven voordat ze 25 waren. Ze trok zichzelf uit dat gat door middel van muziek en albums op verschillende obscure, vaak moeilijk te vinden labels uit te brengen. Met haar vorige albums "With the Sun" (2018), "Shell of a Girl" (2019) en haar bewust ingehouden, en behoorlijk effectieve album "Simple Syrup" uit 2021 wist Sidney Ward veel indruk op mij te maken. Mijn verwachtingen voor "Anarchist Gospel" waren dus torenhoog. Met vlag en wimpel weet ze deze volledig in te lossen, sterker nog, te overtreffen. Hetgeen mij eerlijk gezegd verbaasd heeft, omdat ze naast haar muziek veel tijd spendeerde aan het oprichten van de non-profit organisatie Food Not Bombs. Een organisatie die vegetarisch voedsel verspreidt rondom daklozen. En ook daarnaast is ze politiek activist en marcheerde mee met de Black Lives Matter protesten. De singer /songwriter /gitarist kreeg vrijwel overal lof toegezwaaid, waarbij de meesten haar omschreven als een fris jong talent. Haar vingervlugge lijnen, haar zachte maar meeslepende stem die de tonen van Joan Armatrading en Tracy Chapman combineert, samen met songs die het persoonlijke en het politieke in evenwicht brengen, toonden een uniek talent met een veelbelovende toekomst. De recente overstap naar het gerespecteerde New West label zou die erkenning nog moeten vergroten.

De titel van het nieuwe album "Anarchist Gospel", geeft de wens van de zangeres weer om de huizen van pijn - relaties, sociale systemen, verslavingen - die haar gevangen hebben gehouden af te branden en de drang om te overstijgen te omarmen. Anarchy maakt de grond vrij zodat de zaden van liefde en hoop geplant en gegroeid kunnen worden, maar er is ook hoop te midden van deze vernietiging. Andrija Tokic, die zijn reputatie verwierf door met de Alabama Shakes te werken, zit achter de knoppen en voert een soortgelijke taak uit als hij deed op zijn platen met Hurray for the Riff Raff, waarbij hij War's muziek zowel stroomlijnt als opener maakt zonder haar excentriciteiten op te offeren. War krijgt hulp van de harmonieën van singer-songwriters Allison Russell en Chris Pierce op "Love's Death Bed", twee van de vele cameo's die de contouren van het album helpen bepalen. Ze duiken weer op in een folky cover van R&B-zanger Van Hunt's "Hopeless" en gitarist Dave Rawlings, bekend van zijn werk met Gillian Welch, speelt mee op drie nummers, terwijl Jim James van My Morning Jacket verschijnt in het jazzy blues-achtige "Earth", waarin War klaagt over de gevolgen van de klimaatverandering. Geen van de gasten overschaduwt War, net als Tokic's productie belichten hun bijdragen slechts de gelaagde emoties die aan de basis liggen van haar muziek.

Andrija Tokic's warme, schilderachtige productie helpt verhullen dat een groot deel van "Anarchist Gospel" de intens pijnlijke ontbinding van een relatie beschrijft. Als de titel van "Love's Death Bed" het spel nog niet verklapte, is "Baby Bitch" het bewijs. Ze besteedt aandacht aan zowel de prachtige psychedelische melodie als de vulgariteit ervan, terwijl ze de pijn uitlicht. "Love's Death Bed" is dan ook de gospelachtige opener van het album. Grammy genomineerde Allison Russell zingt samen met Sunny War in dit nummer over de schuifelende 'call-and-response' van achtergrondzangeressen Maureen Murphy, Nickie Conley en Kyshona Armstrong. Dit alles wordt onderbroken door Chris Pierce's glinsterende harmonica gejammer. Het heldere "No Reason" sijpelt door met een harde skiffle beat. De teksten situeren de menselijke natuur ergens tussen het engelachtige en het demonische. Er is vaak geen rijm of reden voor wat we doen. Soms zijn we slaven van krachten buiten onszelf die verheven of ontaard kunnen zijn. Jazz en psychedelische soul galmen door de echoënde sonische ruimtelijkheid van "Swear to Gawd", en roepen de pijn op van destructieve relaties. De rinkelende gitaren van "New Day" voegen zich in de ruimtelijkheid van Billy Contreras' strijkers en leveren een aangrijpende ode aan de liefde en het opnieuw beginnen. Het country getinte "His Love" roept de emotionele ups en downs van de liefde op, terwijl het bluesy en sfeervolle "Higher" de diepte van verlies en de hoogte van hoop overbrengt. De zang van War op de twee afsluiters, de zeven minuten durende ballade "Sweet Nothing" dat schittert met delicate strijkers, vibrafoon en pauken en de gospel "Whole" die door haar warme, rootsy zang worden samengebonden raken met diepe emotionele akkoorden en sluiten dit album met veel verve af.

De 14 tracks getuigen van War's productieve aard, een die haar diversiteit omvat maar toch gericht blijft op vocale, lyrische en melodische talenten die door de verbeterde productie en het budget van deze schijf in de schijnwerpers staan. Al deze songs op "Anarchist Gospel" hebben dan ook een rauwe schoonheid. Sunny War draagt haar emoties op haar mouw in haar briljante songwriting. Met haar opzwepende zang en ontroerende gitaar roept ze de diepe schaduwen op die over het menselijk hart trekken, en de verlossing die ligt te wachten. De empathische zangeres, leek op haar eerdere platen soms een tikje te serieus, waarbij ze elke emotie recht op de neus sloeg. Hier wisselt ze af tussen wrange terughoudendheid en gekneusde bekentenissen, kwaliteiten die worden versterkt door Tokic's subtiel verschuivende, getextureerde productie. Het verbrede palet onthult de complexe menselijke emoties in War's muziek, wat resulteert in een break-up plaat die emotioneel resonerend en vreemd genoeg hoopvol is. Sunny War verdient dan ook een grotere bekendheid. Steeds meer luisteraars pakken de muziek van War op maar het is nog niet genoeg. Met dit nieuwe album zet ze hopelijk stappen naar een breder publiek. Aan de muziek zal het niet liggen. Die is open en toegankelijk en behoeft geen meerdere luisterbeurten om te waarderen.